خبر نامه شب تاب در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود – از گوشه‌ای برون آی ای کوکب هدایت.
در حالی‌که شمار قربانیان در فصل جاری کوه‌پیمایی در اورست شدیدا افزایش یافته، انتقادها از شمار مجوزهای دولت نپال برای کوهنوردی نیز فزونی گرفته و یکی از پزشکانی که به‌تازگی از کوه پایین آمده شلوغی و هرج‌ومرج را با ازدحام در «باغ وحش» مقایسه کرده‌است.
شمار قربانیان این فصل کوهنوردی، که در بهار جریان دارد، به‌طور چشم‌گیری از سال‌های گذشته پیشی گرفته‌است.
بنا بر گزارش‌ها و اظهارات کوهنوردان در بخش‌های مسطح کوه، که عرض چندانی هم ندارد، بین ۱۵ تا ۲۰ کوهنورد ایستاده بودند و خیلی از کوهنوردهای آماتور بدون توجه و در حالی که هم‌دیگر را هل می‌دادند مشغول گرفتن سلفی و کارهای دیگر بودند.
«ترافیک» انسانی برای رسیدن به قله اورست با انتقادهایی از دولت نپال نیز همراه شده‌است که مجوز کوهنوردی را صادر می‌کند. کاتماندو اما می‌گوید دلیل مرگ‌ومیر فقط مجوزهای زیاد و افزایش بی‌رویه کوهنوردان نیست.
شماری از کوهنوردان حرفه‌ای در عین حال از افزایش کوهنوردان آماتور و کسب مجوز توسط آن‌ها برای صعود به اورست نیز انتقاد کرده‌اند.
اد دورینگ، یک پزشک آمریکایی که به‌تازگی از صعود به اورست بازگشته به «تایمز آف ایندیا» گفته باید مانند برخی دیگر از کنار جسد زنی که تازه جان داده بود می‌گذشت و تصویری که دیده «خیلی ترسناک بود».
این پزشک آمریکایی ازدحام و شلوغی در محل را مانند وضعیت در باغ‌وحش توصیف کرده‌است.
شمار قربانیان فصل جاری به دست‌کم ۱۲ نفر رسیده‌است. کوهنوردانی از هند، ایرلند، آمریکا، اتریش، بریتانیا و خود نپال در میان قربانیان هستند واکثر آن‌ها به‌دلیل خستگی شدید و ارتفاع‌زدگی جان داده‌اند که به نظر می‌رسد ناشی از «ترافیک» انسانی در محل است.
امسال دولت نپال تنها اندکی پیش از آن‌که فصل کوهنوردی پایان یابد، بیش از ۳۸۰ مجوز صعود صادر کرد. هرمجوز ۱۱ هزار دلار قیمت دارد و کوهنوردی در نپال، از منابع اصلی کسب درآمد برای دولت این کشور است.
اورست بلندترین کوه زمین است و در رشته‌‌کوه‌های هیمالیا در نپال قرار دارد. کوهنوردان از آماتور تا حرفه‌ای معمولا آرزوی صعود به قله آن را دارند. البته صعود به اورست در میان سخت‌ترین‌ها قرار ندارد و برای مقایسه قله کی۲، دومین قله بلند جهان در پاکستان و چین، بسیار سخت‌تر است و شمار کوهنوردان حرفه‌ای در آن بسیار کم‌تر و شمار قربانیان صعود نیز به‌مراتب بیشتر است.
فرصت صعود به اورست اندک است و با تغییر آب‌وهوا امکان رسیدن به قله وجود ندارد. در عین حال خطرات ناشی از ارتفاع‌زدگی و کمبود اکسیژن نیز همواره کوهنوردان را تهدید می‌کند. از هشت هزار متر به بالا در اورست، «منطقه مرگ» نامیده می‌شود؛ جایی که اکسیژن برای بقا کافی نیست و فرصت برای صعود و بازگشت نیز اندک است.
علاوه بر کسانی که به‌دلیل کمبود اکسیژن در «منطقه مرگ» جان می‌دهند، مرگ‌های دیگر ناشی از مواردی مانند تصمیم‌گیری‌های اشتباه به‌دلیل استرس و اضطراب شدید، خستگی مفرط، نابینایی و یا سوانح طبیعی‌ست.
در آوریل سال ۲۰۱۴ در پی ریزش بهمن ۱۶ راهنمای نپالی جان خود را در اورست از دست دادند که پیکر سه تن هرگز پیدا نشد. در سال ۲۰۱۵ بهمن دیگری به‌دلیل زمین‌لرزه جان ۲۰ کوهنورد را گرفت. اما به جز قربانیان ناشی از سوانح طبیعی، شمار قربانیان در سال‌های ۲۰۱۶ تا ۲۰۱۸ تنها بین پنج تا شش نفر بود. بسیاری از قربانیان معمولا راهنماهای نپالی هستند که به‌دلیل بهمن یا سقوط جان خود را از دست داده‌اند.
