در بررسی انواع حکومت ها، نظام سیاسی که در آن حکومت تقریباً تمام جنبههای زندگی عمومی و خصوصی افراد را کنترل میکند را توتالیتر می خوانند. رژیمهای توتالیتر اغلب استقرار و حفظ قدرت سیاسی را از طریق استفاده از یک ایدئولوژی فراگیر رسمی و تبلیغات فراوان حکومتی از راه رسانههایی که عمده آنها در انحصار دولت است، برقراری کیش شخصیت (مقدس کردن یک نفر در راس حکومت) محدود کردن و ممانعت از بحث آزاد و نقد حاکمیّت، استفاده از فضای سانسور و استفاده از تاکتیکهای ایجاد رعب محقّق میسازند.در این نوع حکومتها دولت تقریباً بر تمام شئون زندگی عمومی و رفتارهای خصوصی شهروندان نظارت و کنترل دارد. به تعریف سیاستدانان برجسته یک دولت تمامیّتخواه میکوشد تا همه جمعیّت زیر دست خود را برای تحقّق بخشیدن به اهداف دولتی بسیج کند و فعالیّتهایی که همسو با این اهداف نباشند از جمله فعالیّتهایی مانند تشکیل اتحادیههای کارگری، نهادهای مذهبی تأیید نشده از سوی دولت یا احزاب سیاسی مخالف، تحمّل نمیشوند. در این نوع حکومت ها بایکوت و سانسور های شدید رسانه ها،مطبوعات،سایت ها برای احزاب و اقلیت های مذهبی،فرقه ها و گروه های مختلف ، فشارهای امنیتی شدید،وجود زندانی های سیاسی و فعال مدنی، عدم نقد پذیری و برخورد با منتقدان، عدم ازادی بیان موجب می شود تا شیوه های مبارزاتی متفاوتی از جمله فعالیت های چریکی،ترور،یورش،شورش،تخریب اماکن دولتی و حکومتی و یا مبارزات بی خشونت( مقاومت مدنی) همچون جنگ اطلاعات، برپایی اعتصاب، بیدار (با سکوت در روز یا شب)، اعلامیه پخش کردن، دستنویسی شعارها و اعلامیهها، کپی کردن سخنرانیها و نوارهای صوتی، اعتراض از طریق هنر شامل تئاترهای خیابانی، موسیقی و شعر اعتراض، آموزش جامعه و ارتقاء سطح آگاهی، نافرمانی مدنی، تحریم، درگیری حقوقی یا دیپلماتیک، خودداری از دریافت جوایز و افتخارات، اعتصاب عمومی، مبارزه ی منفی،عدم شرکت در انتخابات و راهپیمایی های حکومتی و ... را از سوی افراد جامعه و گروه ها و حزب ها شاهد باشیم. دراویش در ایران از جمله دراویش سلسله ی نعمت الهی گنابادی هم از این قاعده مستثنی نیستند. حتی با وجود آنکه در مذهب شیعه اثنی عشری هستند و طبق نص قانون اقلیت هم محسوب نمی شوند اما در سال های اخیر شاهد انواع سکوب ها و برخوردهای امنیتی با این قشر از مردم جامعه ایران بوده ایم. تخریب حسینیه ها و اماکن متبرکه ایشان، دستگیری و بازداشت مشایخ و بزرگان این سلسله، نفی بلد و حصر رهبر این سلسله و بایکوت رسانه ای به طوری که حتی بردن نام سلسله و نیز نام دکتر نورعلی تابنده، قطب این سلسله، در رسانه ها ممنوع است. با این وجود مبارزات دراویش گنابادی به رهبری دکتر تابنده در طی این سالها علی الخصوص دهه ی اخیر منطبق با الگوهای اعتراضات مدنی و کنش بی خشونت بوده است. در همین راستا مرکز مطالعات بی خشونت به عنوان یکی از قهرمانان مبارزات بدون خشونت از دکتر تابنده یاد می کند. برگزاری جلسات درویشی(به صورت، خواندن کتب مربوطه ، ایراد سخنرانی های دکتر تابنده و ایجاد فضایی برای پرسش پاسخ و شنیدن راهنمایی های ایشان و شعرخوانی) به طور منظم و مکتوب شدن فرمایشاتشان، برگزاری جلسات متدوال ماهانه با اصناف مختلف، پیگیری و درگیری های حقوقی در مقابل برخورد های غیرقانونی حاکمیت، از جمله بررسی حقوقی تخریب غیر قانونی اماکن مذهبی آنها و دستگیری ها و... اعتصاب غذای دو هزار نفره و همگام با اعتصاب قضای وکلای گنابادی که در پی پیگیری های حقوقی تخریب اماکن مذهبی دستگیر و بازداشت شده بودند و ... از جمله الگو های مبارزاتی این قشر مردم ایران است. اخیرا شاهد آن بودیم که این قشر فعال جامعه با حضور ۱۲ شبانه روزی مقابل بیمارستان مهر در پی بستری شدن دکتر نور علی تابنده قطب سلسله ی نعمت الهی گنابادی در اوج بایکوت خبریشان و آنهم درست در زمانی که فضای امنیتی موجود در جامعه شدت گرفته است، به گونه ای دیگر مراتب اعتراض خود را به گوش همگان رساندند.