صدای امریکا ، یادداشتی از تام روگن در واشنگتن اگزمنر ؛ دعوت صدراعظم آلمان به اقدامی محکم در واکنش به فعالیت های برهم زننده ثبات منطقه ای ایران طی دیدار با ملک عبدالله دوم، پادشاه اردن، نهایت تزویر است.
آنگلا مرکل ادعا کرد که «گرایش های ایران به تخاصم نباید فقط به بحث گذاشته شود، بلکه راه حل های فوری برای آن لازم داریم… ما شاهد فعالیت های ایران در ارتباط با امنیت اسرائیل و مرز اردن هستیم». این ها کلمات خوبی اند فقط مشکل این است که این دولت مرکل بوده که به تندروها امکان صف بندی با سپاه پاسداران را داده است.
شرکت های آلمانی ابزار کار سرمایه گذاری های پس از توافق هسته ای ایران را فراهم کردند. مرکل بی توجه به این که چه کسی از این قراردادها سود می برد به شرکت های آلمانی مانند زیمنس اجازه داد در بخش هایی از اقتصاد ایران که تحت کنترل سپاه پاسداران است پول سرازیر کنند. آن پول ها از شبکه عملیات تروریسم جهانی سپاه سر در آورد.
مقامات آلمان همچنین صادارت محصولاتی را به ایران تایید کردند که در برنامه جنگ افزار شیمیایی رژیم سوریه مورد استفاده قرار گرفت. دولت آلمان ضمنا بر فعالیت های مالی و لجستیک حزب الله لبنان در خاک آن کشور چشم بسته است. حزب الله همچنان از این که آلمان آن گروه را در فهرست سازمان های تروریستی قرار نداده است، استفاده می کند.
افسران اطلاعاتی ایران به استفاده از آلمان به عنوان بازار خرید تجهیزات مورد نیاز برنامه موشک های بالیستیک ادامه می دهند.
در سراسر اروپا رویکرد معمول این است که ایران اگر چه گاه دردسرهایی ایجاد می کند اما بهتر است با آن با افزایش بازرگانی و احترام به منافع سیاست خارجی اش برخورد شود. مشکل این توهم این است که این کار به تقویت تندروها منجر شده، ثبات خاورمیانه را به هم زده و به امنیت غرب و اسرائیل صدمه زده است.
از این رو باید به حرف های مرکل در اردن بی توجه بود.
یادداشتی در وال استریت جورنال از ریچارد گلدبرگ و مارک دوبوویتز، پژوهشگر ارشد و مدیر «بنیاد دفاع از دموکراسی ها» ؛ همزمان با تحرکات آمریکا در اعمال دوباره تحریم ها علیه ایران، صدراعظم آلمان در پشت صحنه سعی می کند این تلاش ها را تضعیف کند. چگونگی واکنش پرزیدنت ترامپ موفقیت یا شکست استراتژی فشار حداکثری بر جمهوری اسلامی را تعیین خواهد کرد.
مقام های آلمان در جلساتی در واشنگتن هدف شان را چنین تشریح کرده اند: اطمینان از ادامه ارتباط ایران با سیستم «سوئیفت» که به طور رسمی «انجمن ارتباطات مالی بین بانکی جهانی» عنوان می شود. آلمان امیدوار است با حفظ دسترسی تهران به شبکه سوئیفت توان اروپا را در پرداخت پول خرید نفت از ایران و دریافت پول ناشی از صادرات اروپا محفوظ نگه دارد. آلمان ها می دانند که هر گونه کارزار فشار حداکثری با ادامه دسترسی ایران به سوئیفت نمی تواند به توفیق برسد.
ماه گذشته، در سایه فرا رسیدن تحریم های آمریکا که ممکن است شرکت های اروپایی فعال در خرید نفت از ایران را هدف قرار دهد، کمیسیون اروپا کشورهای عضو اتحادیه اروپا را تشویق کرد که ایده فرستادن پرداخت های مستقیم به بانک مرکزی ایران را مد نظر قرار بدهند. دسترسی به شبکه سوئیفت این امر را ممکن می کند. اگر چنین پرداخت هایی صورت بگیرد، آمریکا می تواند بانک مرکزی اروپا را به عنوان ناقض تحریم ها از دسترسی به دلار محروم کرده و از نظام مالی بین المللی منزوی کند. رهبران آلمان بر روی این حساب باز کرده اند که وزارت دارایی آمریکا به دلیل خطر اقتصادی ناشی از چنین کاری از آن پرهیز خواهد کرد.
رهبران آلمان گزینه های جایگزین آمریکا را در نظر نگرفته اند. وزارت دارایی دولت ترامپ می تواند مقام های بانک مرکزی را به عنوان ناقضان تحریم های ثانویه آمریکا تحریم کرده، دارایی هایشان را توقیف و از ورود آن ها به ایالات متحده جلوگیری کند. راه دیگر هم این است که ضابطین قانون در آمریکا و دفاتر دادستانی های فدرال، بانک های اروپایی تسهیل کننده مبادلات مالی غیرقانونی با ایران را مشمول جریمه های مالی سنگین کنند.
اگر یک بانک مرکزی اروپایی به کانالی برای پرداخت ها به ایران تبدیل شود، این خطر وجود دارد که چین، روسیه و هند رویکرد مشابهی را برای گریز از تحریم های آمریکا در پیش بگیرند. در این صورت استراتژی دولت ترامپ در اعمال فشار بر رژیم به مرور از کار خواهد افتاد.
راه حل، قطع دسترسی ایران به شبکه سوئیفت است. وزارت دارایی آمریکا تا چهارم نوامبر به سوئیفت وقت داده است تا ارتباط خود با بانک مرکزی ایران و دیگر نهادهای مالی تحریم شده ایران را قطع کند. این اقدامی کاملا مقتضی است. مقررات تجاری سوئیفت کاربران آن نهاد را از ورود به فعالیت های غیرقابل قبول منع می کند. در مورد ایران توجه به تامین مالی رژیم بشار اسد، پرداخت هزینه های تروریسم از طریق نیروی قدس سپاه، ساخت موشک های بالیستیک و نقض حقوق بشر کافی است.