سهیل عربی پس از بازگشتن به بند ۳۵۰ و شکستن اعتصاب عذای خود در نامه ای به مادرش نوشت؛ می بینم آن روزی را که درهای اوین را می شکنید ، ما را از زندان آزاد می کنید و با هم “سر اومد زمستون” می خوانیم.
متن نامه سهیل عربی به مادرش به شرح زیر است:
” ما تا رسیدن به بی مرگی امید هر روز مرده ایم، به خانه (بند ۳۵۰ اوین) باز گشتم. موقتا اعتصاب غذایم را شکستم،پیروز شدیم ،موقتا اعتصاب غذایم را شکستم.
”سلام مادر ، بازگشت به بند ۳۵۰ آنقدر مرا خوشحال کرد که حتی آزاد شدن از زندان هم برایم اینقدر خوش آیند نبود. دیگر نگران نباش به خاطر تو و به این دلیل که هیچ چیز به جز اشکهای تو مرا نمی تواند بشکند پس از مشورت با اساتید و دوستانم عبد الفتاح سلطانی ،اسماعیل عبدی و آرش صادقی عزیز موقتا به اعتصاب غذایم پایان دادم.
شادم و شاد باش ! باور کن هیچ جای دنیا را به اندازه اینجا و آدمهایش دوست ندارم . من بی لنز ناب زیستن نتوانم ، بی قلم کشید بار تن نتوانم، خرسند از آنم که بازجو گوید؛هشت سال دیگه حبس بکش و من می توانم، من نمی توانم در جامعه ای زندگی کنم که افرادش در برابر ظلم و جنایت سکوت می کنند.
نه زندگی کرده ایم که از مرگ بترسیم، و نه آزادمان گذاشتند که از زندانهایشان هراسی داشته باشیم. بسیاری از انسانهای بیرون از زندان گمان می کنند که زنده اند اما تا روزی که در بند ۳۵۰ باشم نه اعتصاب غذا میکنم و نه درخواستی از مسئولان جمهوری اسلامی خواهم داشت و حتی به بازپرسی هم نخواهم رفت. مزدورانی چون صلواتی و مقیسه شایسته آن نیستند که قاضی من باشند ، روزی در یک دادگاه علنی محاکمه می شوم و قضاتی عادل مرا برای ساعتها وقتی که گذاشتم تا به قصد روشنگری مقاله بنویسم و ترجمه کنم و عکس بیاندازم تقدیر خواهند کرد.
گمان می کنم زندگی در اتاق هشت درکنار قهرمانهایی چون اسماعیل عبدی ، آرش صادقی بهترین پاداش برای خوب زیستنم بوده است. به خودم افتخار می کنم ، سختی های بسیاری کشیدم که به لجن تن در ندهم و حافظ شرایط موجود نشوم. بزرگترین درسی که در دانشگاه اوین آموختم این بود که آنچه ما را نکشد باعث قدرتمند تر شدن ما خواهد شد.
چهار سال حبس ،دو سال زیر حکم اعدام بودن و پنجاه و دو روز اعتصاب غذا چنان قدرتی به من داده است که دیگر از هیچ چیز نمی هراسم. با قدرت بیشتر به مبارزه ادامه می دهم و از تمام انسانهایی که در سرتاسر جهان از من حمایت کردند ممنونم. به لطف هشتگ ها و حمایت های شما بود که حکم اعدام من شکست و پس از زجر های بسیاری که در بند هفت کشیدم به خانه بازگشتم.
باشد که به زودی سرنگونی این سیستم فاسد را جشن بگیریم . می بینم آن روزی را که درهای اوین را می شکنید ، ما را از زندان آزاد می کنید و با هم “سر اومد زمستون” را می خوانیم.
به امید پیروزی های بزرگتر – سهیل عربی- بیست و چهار مهر ۱۳۹۶ – زندان اوین – بند ۳۵۰ اتاق هشت”.
سهیل عربی
دوشنبه ۲۴مهر ۹۶