خبر نامه شب تاب در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود – از گوشه‌ای برون آی ای کوکب هدایت.
نرگس محمدی فعال حقوق بشر زندانی پس از ممنوع الخروج شدن خواهرش که هیچ‌گونه فعالیت سیاسی ندارد در نامهای به رییس قوه قضاییه نوشته در صورت عدم رسیدگی مسوولان به این اقدام غیرقانونی به «ناچار دست به اقدام اعتراضی» خواهد زد. نرگس محمدی خطاب به صادق آملی لاریجانی نوشته «با این اتفاق قوه قضاییه آشکارا به جای عدالت‌گستری به عدالت‌ستیزی روی آورده است.»
این فعال حقوق بشر در نامه خود که از سوی کانون مدافعان حقوق بشر منتشر شده به حکم سنگین زندان، محرومیت از مرخصی و محرومیت از درمان پزشکی و حتی بازجویی از پدر و مادر پیر و بیمارش و برادرش اشاره کرده و نوشته ظاهرا این‌ها آنقدر فشار نبوده که اکنون خواهرش نیز ممنوع الخروج شده است.
نرگس محمدی در نامه خود با اشاره به اینکه قوه قضاییه حقوق شهروندی متهمان سیاسی را نادیده می‌گیرد خطاب به لاریجانی نوشت: «اعمال فشار و تحت سیطره گرفتن خانواده‌های بی‌پناه زندانیان سیاسی حتی در حد دیدار خانوادگی، نه فقط امر سیاسی و امنیتی، بلکه افول اخلاق و شرف انسانی است.»
طبق آنچه نرگس محمدی در نامه خود نوشته خواهرش در تیرماه امسال (۹۷) قصد خروج از ایران به مقصد فرانسه برای دیدن بچه‌های او را داشته که ممنوع الخروجش شده است. دو فرزند خردسال نرگس محمدی به نامهای علی و کیانا در سال ۹۴ پس از اینکه مادرشان به زندان رفت به فرانسه مهاجرت کردند تا با پدرشان زندگی کنند. تقی رحمانی همسر نرگس محمدی و از زندانی‌های سیاسی سابق در پی فشارهای مسوولان قضایی در سال ۱۳۹۰ به اجبار ایران را ترک و از آن زمان تاکنون در فرانسه زندگی می‌کند.
نرگس محمدی در ابتدای نامه‌اش نوشت «مطلع شدم نهاد امنیتی وابسته به قوه قضاییه مانع سفر خواهرم به کشور فرانسه جهت دیدار با فرزندان خردسالم شده، این در حالی است که سه سال است فرزندانم کشور ایران را ترک کرده و از دیدن مادر محروم هستند و مدت‌هاست در انتظار دیدار تنها خواهرم بودند و نیروهای امنیتی دلیل سفر خواهرم به پاریس را که صرفاً ملاقات با فرزندانم بوده، پرسیده بودند.»
این فعال حقوق بشر زندانی با اشاره به فشارها و اذیت‌های مکرر به او و خانواده‌اش نوشته است: «گویی صدور آرای سنگین ۶ و ۱۶سال حبس توسط قضات غیرمستقل جنابعالی علیه یک زن، جدا کردن مادر از فرزندان خردسال، تحمل حبس بدون مرخصی، حتی محرومیت از درمان علی‌رغم دستور بستری پزشک جهت عمل جراحی اورژانسی، حد این ظلم را قفا نزده، بلکه اذیت و آزار و اعمال محدودیت به انحای مختلف (از بازجویی از پدر پیر و بیمارم تا رفتن جلوی محل کسب برادرم) و اکنون فشار روحی و روانی به فرزندانم افزوده شده تا نیشتر ظلم را تا مغز استخوانم فرو برد، که البته بر نخواهم تابید.»
