خبر نامه شب تاب در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود – از گوشه‌ای برون آی ای کوکب هدایت.
در ادامه تعدادی از یادداشت ها و سرمقاله های منتشره در روزنامه های امروز را مرور می کنیم.
فرق انتخابات ۱۴۰۰با انتخاب های قبلی چیست؟
ژوبین صفاری در سرمقاله امروز روزنامه ابتکار با عنوان برنامه به جای جنجال وعده ها نوشت: اقتصادی و سیاسی کشور به گونه‌ای است که شاید نتوان به راحتی درخصوص انتخابات بعدی ریاست جمهوری چشمانداز مشخصی را ترسیم کرد. مردم عموماً از شرایط پرابهام اقتصادی که ریشه در تصمیمگیریهای سیاسی دارد ناراضی هستند و البته دولت دوازدهم در بزنگاه یک سال پایانی خود هنوز نتوانسته برای بهبود شرایط اقدام عملی کند. با این همه اما اصولگرایان که در انتخابات مجلس یازدهم به لطف مشارکت کم مردم به پیروزی رسیدند امیدوارند بتوانند در انتخابات ریاست جمهوری نیز گزینه مد نظر خود را بر کرسی ریاست قوه مجریه بنشانند. با این همه اما رویکرد دو جریان اصلی کشور همچنان نشانی از برنامه‌ریزی دقیق برای آینده کشور ندارد. گو اینکه همچنان هر دو جریان امیدوار به ایجاد موج هیجانی در مردم از سوی افرادی است که احتمالا در ماههای پایانی به عنوان گزینه مطرح میشوند. همان رویهای که در سال‌های ۸۴ و ۹۶ با تفاوت‌هایی در آستانه انتخابات در پیش گرفته شد.
اما شاید بتوان انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ را کمی متفاوت از چند دوره قبلی بررسی کرد. درواقع مردم طی چند دهه گذشته با توجه به وعده‌ها و قولهای داده شده از سوی همه جریانها از جمله اصلاحطلب، اصولگرا و اعتدالی به پای صندوقهای رای آمدند. نتیجه، اما درنهایت مطلوب نبوده است. بررسی جز به جز عملکرد دولت ها، نقاط مثبت و منفی آنها موضوع این نوشتار نیست. آنچه باید به آن واقف بود خلاء سپهر سیاسی از حزب و جریانهایی است که بتوانند نه با اتکا به برند شخصی که با ارائه یک برنامه زمانمند عملیاتی به دور هیاهو و شعار پا به عرصه رقابت بگذارند. درواقع اولین نشانههای ظهور تحرکات انتخاباتی از سوی رئیس بنیاد مستعضفان برای برند سازی شحصی نیز تفاوتی با رویکرد نامزد‌های پیش از او نداشت. افشاگری علیه افراد هر دو جریان (اگر بتوان نام آن را افشاگری گذاشت) شیوه‌ای بود که از سوی محمود احمدی نژاد در سال‌های ۸۴ و ۸۸ مرسوم شد و البته در نهایت سرانجام مشخص و مثبتی برای مردم نداشت.
شاید بتوان گفت افکار عمومی مردم ایران از این نوع برندسازی عبور کرده و اساساً در این مقطع، عبور از شرایط سخت کنونی را در گرو یک فرد با اظهارنظر‌های پرحرارت نمیبیند. نیک میدانیم که کشور برای توسعه نیازمند تغییر در ساختار‌های اقتصادی، رویه‌های سیاسی و فرهنگی است که البته بیتردید این مهم در یک فرآیند منطقی و به دور از هیجان و با تکیه بر ایدههای کارشناسی رخ میدهد. در کنار همه این‌ها رسانههای پویا به عنوان رکن چهارم دموکراسی در یکی از بدترین شرایط کاری خود به سر میبرند و با انواع محدودیتها میدان را به شبکه‌های غیر رسمی واگذار کردند. به طور قطع همان گونه که قیمت کالا و خدمات هیچ گاه از مجرای سرکوب پایین نیامده است، اصلاح در رویه‌ها نیز از این مسیر امکان پذیر نیست. به نظر میرسد انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۴۰۰ بیش از آنکه نیازمند چهرههای جنجالی باشد، به پوست اندازی جریانها برای داشتن برنامه عقلانی و واقع گرایانه برای کشور نیازمند است. موضوعی که هنوز در جریان‌های سیاسی کشور نشانهای از آن یافت نشده است.
دیدگاه مراجع عظام تقلید درباره عزاداری محرم
روزنامه ایران در گزارشی درباره دیدگاه مراجع عظام تقلید درباره عزاداری محرم در شماره امروز خود نوشت: در آستانه ماه محرم و شیوع ویروس کرونا، مردم و مسئولان درصدد هستند که هم مراسم مذهبی پرشورتر از سال‌های قبل برگزار شود و هم اینکه رعایت بهداشت و پروتکل‌های بهداشتی تعیین شده در این راستا را در دستور کار قرار بدهند؛ تا هرچه زودتر این ویروس، با کمترین خسارت از بین برود. به گزارش ایسنا، در این زمینه بیانات مقام معظم رهبری و مراجع عظام تقلید می‌تواند راه را برای دوستداران و عاشقان این مجالس هموارتر کند.
مقام معظم رهبری در این خصوص فرمودند: در عزاداری‌ها معیار آن چیزی است که ستاد ملی مبارزه با کرونا اعلام می‌کند. بنده هر آنچه لازم بدانند مراعات خواهم کرد. توصیه و تأکید من به همه عزاداران، هیئآت، منبری‌ها و مداحان نیز این است که ضوابط ستاد ملی مبارزه با کرونا باید رعایت شود، چرا که اگر همین مقدار مراقبت و کنترل هم سست شود، فاجعه‌ای بزرگ پدید خواهد آمد.
آیتالله نوری همدانی: ما عزاداری را در چارچوب اجرای دستورات مسئولان متدین و متعهد ستاد ملی مبارزه با کرونا اقامه می‌کنیم و رعایت مسائل بهداشتی مثل فاصله‌گذاری، زدن ماسک و… با عزاداری قابل جمع است و متدینین باید برای حفظ سلامت خود و دیگران به توصیه‌های متخصصان بهداشت و درمان ملزم باشند.
آیتالله سیستانی: برای ابراز غم و اندوه در این مناسبت دردناک، و اظهار همدردی با پیامبر اکرم(ص) و خاندان پاک آن حضرت در این مصیبت بزرگی که به اسلام و مسلمانان وارد شده است، راه‌های مختلفی وجود دارد؛ که از جمله، موارد زیر است:
۱ـ افزایش قابل توجه در پخش مستقیم مجالس حضرت ابا عبد‌الله (علیه السلام) از طریق شبکه‌های تلویزیونی و فضاهای اینترنتی؛ برای این منظور شایسته است که مراکز و مؤسسات دینی و فرهنگی، با خطیبان برجسته و مداحان توانا هماهنگی به عمل آورند و نیز مؤمنان را تشویق کنند تا در خانه‌های خود و جاهایی مانند آن، به برنامه‌های سخنرانی و مداحی گوش فرا داده و از آنها استفاده کنند.
۲ـ برگزاری مجالس خانگی در ساعت‌های معینی از شب یا روز؛ به گونه‌ای که تنها افراد خانواده و کسانی که با ایشان رفت وآمد دارند در آن حضور یابند و به برخی برنامه‌های عزاداری، هر چند مجالسی که به صورت مستقیم از شبکه‌های ماهواره‌ای یا در فضاهای اینترنتی پخش می‌شود، گوش بسپارند. اما در مجالس عمومی، باید همه ضوابط بهداشتی با دقت تمام رعایت گردد؛ بدین معنا که فاصله اجتماعی بین حاضران منظور شود و ماسک‌های بهداشتی و دیگر لوازم بازدارنده از گسترش ویروس کرونا مورد استفاده قرار گیرد.
۳ـ پخش و توزیع پردامنه نمادهای عاشورایی و برافراشتن پرچم‌ها و قطعات سیاه‌رنگ در میدان‌ها و خیابان‌ها و کوچه‌ها و دیگر فضاهای عمومی، با رعایت عدم تعرض به حرمت اموال و املاک خصوصی و مانند آن و تبعیت از قوانین جاری در کشور. در زمینه خوراکی‌های مرسوم به این مناسبت، ضرورت دارد که شرایط بهداشتی لازم در تولید و توزیع آنها مد‌نظر قرار گیرد؛ هر چند رعایت این مسائل موجب گردد که برای جلوگیری از شلوغی در زمان توزیع، تنها به تهیه غذای خشک و رساندن آن به خانه‌های مؤمنان بسنده شود.
آیتالله علوی گرگانی: در شرایط فعلی که ویروس کرونا گسترش یافته، لازم است با سیاه‌پوشی و نصب پرچم‌های عزاداری و مراقبت نفس، مجالس عزاداری به روش‌های سنتی با رعایت نکات بهداشتی یا به طریق نوین و ابتکاری انجام شود.
آیتالله وحید خراسانی: شعائر اهل‌بیت علیهم‌السلام و خصوصاً اقامه عزای حضرت سیدالشهدا علیه السلام، نباید تعطیل شود، ولیکن با رعایت جهات بهداشتی و آنچه که متخصصین امر توصیه می‌کنند.
آیتالله جعفر سبحانی: مسئولان سلامت جامعه باید برنامه‌ریزی کنند که عزاداری انجام بگیرد و سلامت جامعه هم محفوظ بماند.
دلایل عدم همراهی اروپا با آمریکا علیه ایران
کمال دهقانی فیروزآبادی، نماینده سابق مجلس طی یادداشتی با عنوان دلایل عدم همراهی اروپا با آمریکا در شماره امروز آرمان ملی نوشت: راي‌هايي که بر خلاف ميل ايالات‌متحده و به نفع ايران در شوراي امنيت داده شد، نتيجه يکجانبهگرايي آمريکا در جهان امروز است. يکجانبهگرايي يکي از خصلت‌هاي سياست خارجي ايالات‌متحده بوده و در دوره ترامپ خيلي شدت پيدا کرده است و طبيعتا در اين برهه زماني و شکست آمريکا در جلب آراي اعضاي شوراي امنيت سازمان ملل مي‌تواند مقابله اي با رويه آمريکا در سياست خارجي باشد. آمريکا به ويژه در دوره ترامپ با سازمان‌هاي بين‌المللي مشکل داشته است و از خيلي از سازمانها خارج شده و خيلي از پيمان‌ها را منقضي کرده و از آنها خارج شده است و در مجموع مي‌‌توان گفت که رويه آن بنا بر رابطه دوستانه‌‌اي با سازمانها، نهادها و معاهدات بين‌المللي نبوده است. طبيعتا در چنين فضايي و با چنين نگاه منفي نسبت به نهادها و پيمان‌‌هاي بين‌المللي نمي‌توان انتظار داشت که بتوان از آنها استفاده کرد و عملا باقي کشورها اين فضا را به ايالات‌متحده نمي‌دهند.
در مجموع با این تفسیر می‌توان این اتفاق را نتیجه رویه منفی دولت ترامپ در قبال سازمانها و نهاد‌های بین المللی تلقی کرد. از سوی دیگر در خصوص کشور‌های اروپایی مانند آلمان، فرانسه و بریتانیا که رای ممتنع دادند، می‌توان اقدام آنها را حمایت از برجام تلقی کرد. کماکان کشور‌های اروپایی معتقد هستند که برجام بهترین معاهده‌ای است که می‌تواند بر رفتار هسته‌ای ایران امکان نظارت را فراهم کند و ایالات‌متحده در برخورد و رفتار خود در قبال برجام اشتباه داشته است. طبیعتا اروپایی‌ها با این رای ممتنع به دنبال حمایت از برجام بوده و مانع از بین رفتن کامل آن شده‌اند. باید توجه کرد که در عرصه بین‌الملل تمامی کشورها به دنبال منافع ملی خود هستند و این منافع ملی در چارچوب قوانین بین‌الملل و در چارچوب موافقت‌های چندجانبه است. ترامپ از نخستین لحظات پا روی این توافق‌ها گذاشته و صرفا با سیاستی خودخواهانه به دنبال منافع خود است. امروزه ایالات‌متحده همان قطعنامه‌هایی را که خود تصویب کرده است نیز نقض می‌کند و به دنبال بر هم زدن آنها است که مهم‌ترین آنها قطعنامه ۲۲۳۱ است. نحوه برخورد ترامپ با سازمان بهداشت جهانی و پیمان پاریس شاید مهم‌ترین جلوه‌های دیگر این سیاست خصمانه در قبال جهانیان باشد. این نگرش ایالات‌متحده قطعا محکوم به شکست است و در راستای فرار از این شکست‌ها است که آمریکا به دنبال بازیچه کردن شورای امنیت رفت و واکنش کشورها نیز در همین راستا علیه آمریکا بود. واکنشی که منجر به تحقیر آمریکا شد. اگر قطعنامه ۲۲۳۱ لغو می‌شد یک بدعت رقم می‌خورد و اساسا عالی‌ترین رکن بین‌المللی از این پس اساسا زیر سوال رفته و هیچ کشوری برای تصمیمات آن اهمیتی قائل نمی‌شدند و در ادامه نیز در مقابل افکار عمومی به صورت کامل زیر سوال می‌رفت و بیشترین ضرر را نیز اعضای دائم شورای امنیت نیز متحمل می‌شدند.
