خبر نامه شب تاب در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود – از گوشه‌ای برون آی ای کوکب هدایت.
در نخستین گام، سایت بلیتفروشی با اختصاص ۳۵۰۰ صندلی به زنان ـ آن هم در رقابت‌های ملی ـ فرصت را برای حضور زنان در ورزشگاه فراهم آود؛ ۳۵۰۰ صندلی که در کمترین زمان ممکن بعد از آغاز بلیتفروشی پر شد، در حالی که سایر جایگاه‌های ورزشگاه آزادی هنوز خالی است. البته ماجرای ورود زنان به ورزشگاه چندان هم ساده نبود و هنوز موافق و مخالفانی دارد. روز دوشنبه تجمع محدودی از مخالفان حضور زنان در ورزشگاه مقابل مجلس برگزار شد و شب گذشته هم پویش توئیتری موافقان حضور زنان در ورزشگاه به منظور افزایش تعداد صندلی‌های مخصوص زنان به راه افتاد که البته هنوز به نتیجه نرسیده است.
در این میان در خصوص چگونگی این تصمیم گیری ابهاماتی موجود است. در حالی که فیفا در یک سال اخیر و بعد از فینال آسیایی پرسپولیس در تهران و حضور اینفانتینو در تهران بارها در خصوص ورود آزادانه زنان به ورزشگاه موضع‌گیری و بیانیه صادر کرده بود؛ اما بسیاری در کشور معتقدند این تصمیم به دلیل فشارهای بین‌المللی نبوده و نتیجه یک تصمیم داخلی بوده. علی ربیعی، سخنگوی دولت روحانی، یکی از آنهاست که در حساب توئیتری‌اش نوشت:
عده دیگری هم بر این باورند، این دستاورد حاصل تلاش جامعه مدنی ایرانی بوده، نه تأثیر سازمانی چون فیفا. با این حال، این حرف‌ها مخالفان فراوانی هم دارد. مخالفانی که معتقدند اگر این یک تصمیم داخلی بوده، چرا فقط در بازی‌های ملی و زیر نظر فیفا ورود زنان قرار است آزاد باشد و چرا زنان نمی‌توانند بازی‌های لیگ ایران را در ورزشگاه تماشا کنند. یا اینکه اگر چنین تصمیمی داخلی است، چرا مسئولان تصمیم‌گیر علاقه‌ای به افزایش جایگاه اختصاصی زنان ندارند و در حالی که بخش بزرگی از ورزشگاه هنوز خالی است، جایگاه زنان پر شده تلاشی برای باز کردن سایر جایگاه‌ها به نفع زنان نمی‌شود؟
نظر شما در خصوص رویدادهای مربوط به این ماجرا چیست؟
* به نظر شما، ورود زنان به ورزشگاه ـ آن‌طور که ربیعی می‌گوید ـ یکی از دستاوردهای دولت است یا نتیجه فشار فیفاست؟
* چطور ممکن است زیرساخت‌های لازم برای حضور زنان در مسابقات ملی فراهم شده باشد و در بازی‌های باشگاهی فراهم نشود؟
*به نظر شما اتفاق بازی ایران و کامبوج، گام مؤثری برای حل مسأله حضور زنان در ورزشگاه است؟
