امیرتیمور گورکانی مشهور به “تیمور جهانگشا”  دوبار به ایران لشگر کشی کرد. دوبار نیز به شیراز وارد شد. یکبار در ایام حیات خواجه شمس الدین محمدحافظ شیرازی لسان الغیب، و بار دیگر پس از درگذشت این استاد نامی زبان و ادبیات فارسی. بر اساس داده های موجود ملاقاتی هم میان تیمور جهانگشا و حافظ شیرازی صورت گرفت. البته خواجه حافظ از قبول دعوت فاتح تاتاری و رفتن به دربار و دیدار او امتناع کرد و فرمود:

درویش را نباشد برگ سرای سلطان  –  مائیم و کهنه دلقی، کآتش در آن  توان زد

قدِّ خمیدهء   ما، سهلت نماید،   اما   –   بر چشم دشمنان تیر، از این کمان توان زد

اما پس از این که تیمور جهانگشا به علت علاقه مفرطی که به ادبیات و شعر منظوم فارسی داشت و ارادتی که به طبع سحّار شاعرانه خواجه حافظ میورزید به دیدار او رفت، خواجه حافظ چنین نوشت:

به تنگ چشمی آن ترک لشگری نازم    –      که حمله بر من درویش یک قبا آورد

عده ای، علاقه امیرتیمور به زبان و ادبیات فارسی را انکار کرده و این قبیل گزارش ها را خیالی شمرده اند، اما وجود نامه ای مکتوب از جانب امیرنیمور به پادشاه وقت فرانسه سندی گویا از علاقهء وی به زبان فارسی است. نامه ای که نه به زبان مادری تیمورجهانگشا تدوین شده و نه به زبان عربی! بلکه به زبان فارسی.

امیر تیمور در اواخر عمرش، پادشاهیِ پارسی‌گوی عثمانی را تسخیر می‌کند؛ و ۱۲ روز پس از آن، نامه‌ای پر از مهر و صفا و به زبان فارسی به پادشاه فرانسه می‌فرستد و می‌نویسد: «دشمن مشترک را شکست دادم!»