خبر نامه شب تاب در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود – از گوشه‌ای برون آی ای کوکب هدایت.
متن نامه سرگشاده صادق زیباکلام به رييس‌جمهور در انتقاد به فهرست وزاری پیشنهادی به شرح زیر است:
سرور مكرم جناب آقاي حسن روحاني
رییس محترم جمهوري اسلامي ايران
با سلام و تحيات،
كابينه را ديروز به ميمنت و مباركي معرفي كرديد. فهرست وزراي پيشنهادي شامل همان‌هايي مي‌شود كه ظرف چند هفته گذشته صحبت‌شان بوده است. بي‌شك مستحضر هستيد كه توقعات و انتظارات فراواني در خصوص كابينه دوم شما مطرح بوده است. خودتان نيز فرموديد كه بنا داريد به خواست 24ميليوني كه به شما رأی دادند، لبيك بگوييد اما فهرستي كه در آخر معرفي كرديد، فاصله فراواني با انتظاراتي دارد كه در جريان انتخابات به وجود آمدند.
جناب روحانی!
سوءتفاهم نشود، قصدم به‌هیچ‌وجه ابراز ندامت نيست. بي‌شك اگر زمان به عقب برگردد، بنده اين‌بار حتي با عزم و اراده محكم‌تري براي شما از اين شهر به آن شهر خواهم دويد و تبليغ مي‌كنم. با وجود فهرستي كه معرفي كرديد، اگر به عقب بازگرديم با شور و حرارت فراواني به‌ویژه از مردمي كه نمي‌خواستند در انتخابات شركت كنند، خواهم خواست كه پاي صندوق‌ها بيايند و در انتخابات به شما رأی دهند.
احساسم در قبال همه آنان كه صادقانه دعوتشان مي‌كردم كه به شما رأی دهند، احساس «سوزان هيوارد» در يكي از شاهكارهاي كلاسيك هاليوود است كه به واسطه نشان دادن عمق احساساتش روي پرده سينما در فيلم «مي‌خواهم زنده بمانم» جايزه اسكار بهتريم بازيگر زن را ربود. او درحالی‌که سعي مي‌كرد كبودي زير چشمش و اشك‌هايش را از فرزندشان كه شاهد دست بلند كردن پدر روي مادرش بود، پنهان كند، گفت: فرزندم ناراحت نباش، پدرت بي‌شك نمي‌خواست دست روي مادرت بلند كند.
من نيز مانند «سوزان هيوارد» به آن 24ميليون مي‌گويم كه مقصود روحاني اين فهرست نبود. به دست‌كم نيمي از آن 24ميليون كه بانوان كشورمان بودند، به كردها و اهل سنت كه با عزمي راسخ و سربلند به پاي صندوق‌هاي رأی رفتند، مانند «سوزان هيوارد» كه از پدر با وجود كبودي زير چشمش تعريف مي‌كند، من نيز مي‌گويم كه روحاني مي‌خواست از زنان، اهل سنت و كردها در كابينه‌اش دعوت كند اما نمي‌توانست. براي او مقدور نبود حتي مولوي عبدالحميد را در مراسم تحليفش دعوت كند زيرا در آن مراسم شخصيت‌هايي! مانند علي پروين، داريوش ارجمند، عليرضا افتخاري و… كه نقش بسيار مؤثرتری از مولوي عبدالحميد داشتند، بايد حضور پيدا مي‌كردند ولي جايي براي مولوي نبود!
آقاي روحاني!
اگر به عقب بازگردیم، مولوي عبدالحميد و صادق زیباکلام با عزم راسخ‌تري براي شما خواهند دويد زيرا به کاری که كردند اعتقاد داشتند. اعتقاد داشتند كه سرنوشت كشور نبايد دوباره در دست كساني بيفتد كه از 84تا92 آن مصيبت‌ها را به سر ايران آوردند.
آقاي روحاني!
كار ما درست بود. سطح كابينه شما اگر از اين نيز پايين‌تر مي‌رفت باز ما در ميدان مي‌بوديم. زيرا مي‌دانيم شما حسن روحاني هستيد. در مورد شما دچار هيچ وهم و خیالی نيستيم. مي‌دانيم شما نلسون ماندلا، گاندي، مهندس بازرگان، دکتر مصدق، آیت‌الله هاشمي‌رفسنجاني، آیت‌الله منتظري و سید محمد خاتمی نيستيد. كبودي زير چشممان را پنهان مي‌كنيم و مانند «سوزان هيوارد» به آن 24ميليون مي‌گويم اشكالي ندارد كه او یک زن، كرد و اهل سنت را وارد كابينه‌اش نكرد. او منظوري نداشت و نمي‌خواست دست روي مادرت بلند کند.
ايام به كام باد
صادق زیباکلام
17مرداد1396
