راهبان تائوئیست منظور دیگری از ساخت باروت داشتند و آنها از مواد سازنده باروت برای مصارف دارویی و اکسیر جوانی استفاده می‌کردند. آنها به دنبال ساخت مواد منفجره نبودند، بلکه به پی راهی بودند تا عمر انسان‌ها را طولانی‌تر کنند.

اما وقتی این مواد در هم آمیخته شدند، نتیجه متفاوت دیگری از آنچه مورد نظر بود بدست آمد.

یک نویسنده قرن نهم به راهبان تائوئیست که به دنبال اکسیر جوانی بودند هشدار داد که آمیختن گوگرد، سولفات آرسنیک و نیترات پتاسیم می‌تواند منجر به سوزش شدید و حتی سوختن خانه‌ها شود و این اولین اشاره به باروت است.

راه رفتن از یک انفجار تصادفی به یک انفجار کنترل شده چندان دشوار نبود و این کار را راهبان تائوئیست انجام دادند.

در ابتدا این انفجارها آزاردهنده نبود، بلکه باعث هیجان و سرگرمی می‌شد. از آنها برای دور کردن ارواح پلید و آتش‌بازی‌های استفاده می‌کردند. اما همانگونه که با اختراع‌های دیگر هم روی می‌دهد، این موشک های بی‌خطر خیلی زود به بمب‌های انفجاری تبدیل شدند.

از قرن ۱۱ تا ۱۳ بمب‌های چینی مانند موشک بودند و به دلیل مقدار کم نیترات در آنها قدرت تخریب کمی داشتند. اما به تدریج با افزایش مقدار نیترات در باروت قدرت تخریب آن بالا رفت و برای کوبیدن دیوارها و دروازه شهرها بکار گرفته شد.

در دوران سلسله مینگ در قرن ۱۴، بمب‌های چینی را با تکه‌های آهن و خرده‌های چینی انباشته می‌کردند. این بمب‌ها را در جنگ بکار می‌بردند و برای متلاشی کردن سربازان دشمن مورد استفاده قرار می‌گرفت.

چه راه طولانی از آرزوی اکسیر جاودانگی تا عاملی برای نابودی و تلاشی طی شده است.