خبر نامه شب تاب در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود – از گوشه‌ای برون آی ای کوکب هدایت.
در نظام حاکم بر ایران همیشه این منتقدان هستند که مورد حمله، بازخواست وبازداشت قرار میگیرند، نه خاطیان!
از بدو بوجود امدن نظام جمهوری اسلامی ایران همیشه اشخاص یا نهادهایی میباشند که تصمیم و عمل خطایی را مرتکب میشوند ولی در عین ناباوری نتیجه عمل سوء انها به حساب کسانی که از آن عمل انتقاد صحیح میکنند گذارده میشود.
به عنوان مثال حمله به سفارت و کنسولگری انگلستان و عربستان در تهران و خراسان با جار جنجال صورت میگیرد و ان هزینه های سنگین را برای نظام ایجاد میکند انگاه کسانی که این عمل را مورد نقد قرار میدهند دستگیر و روانه زندان میشوند و نه تنها با غائله آفرینان برخورد نمیشود بلکه مورد تشویق قرار میگیرند.
در این گونه ماجراها تیغ حمله همیشه متوجه انتقاد کنندگان است و به انها گفته می شود که شما بی بصیرت هستید و دلیل بی بصیرتی شما نیز همین انتقادات میباشد که بهانه به دست دشمنان نظام میدهد یعنی به بهانه ندادن بهانه به دست دشمنان خارجی نظام هر گونه کار غلط و هزینه زایی را انجام میدهند و برای نظام بحران سازی میکنند و پس از آن که در حل بحرانی که ایجاد کرده اند احساس ناتوانی میکنند منتقدان عمل خود را مورد سرکوب قرار میدهند
به عنوان مثال دیروز سه شنبه علی لاریجانی در صحن علنی مجلس گفت که “مذاکرات مجلس پیرامون در اختیار قرار دادن پایگاه همدان به روسیه باید به صورت غیر علنی برگزار شود” و هنگامی که یکی از نمایندگان گفت که “من مخالفم چون ما نماینده مردم هستیم و غیر علنی برگزار کردن این مذاکرات یعنی نامحرم شماردن مردم”! علی لاریجانی پاسخ داد که “ضرورت غیر علنی بودن مذاکرات به این دلیل نیست که مردم نامحرمند به دلیل نامحرمانی است که در آن سوی مرزها نشسته اند و از این مباحث بر علیه نظام استفاده خواهند کرد”، به این ترتیب مشاهده میکنیم که همیشه بحث “انتقاد” نهایتا به عنوان “اقدامی علیه امنیت ملی” سر و کار منتقدان را به ضابطین قوه قضائیه و نهادهای امنیتی می کشاند.
اخیرا دو مقوله از این نمونه را مشاهده کرده ایم که یکی اعدامهای دسته جمعی زندانیان سیاسی در تابستان ۱۳۶۷ میباشد که برای ۲۸ سال تمامی دست اندرکاران رژیم سعی در پنهان کردن این جنایات عظیم داشتند تا “مبادا بهانه ای به دست دشمنان نظام داده شود”!! در حالی که نظر انتقادی ایت الله منتظری این بود که جنایتی که شما مرتکب میشوید- یعنی قتل عام مخالفین – عظیمترین اثر تخریبی را بر علیه پایه های نظام دارد و مشروعیت نظام را سلب میکند و موجب میشود که مردم نسبت به اصل”ولایت فقیه” دچار چندش بشوند! این کشتار زندانیان سیاسی است که بهانه به دست دشمنان نظام می دهد نه انتقاد منتقدان.
مورد دوم هم قضیه بی بصیرتی دستگاه پروپاگاندای بخش تبلیغاتی سپاه پاسداران بود که در همان پایان روز انتخابات ۱۳۸۸ و حتی قبل از آغاز شمارش آراء با صدور بیانیه ای نام محمود احمدی نژاد را به عنوان پیروز انتخاباتی اعلام داشت و بلافاصله بعد از ان گفته شد که باید نسبت به این بیانیه سپاه تمکین کرد و عدم تمکین و انتقاد نسبت به ان و درخواست شمارش اراء یا برگزاری دور جدیدی از رقابت انتخاباتی اب به اسیاب دشمن در خارج از مرزها میریزد و درنتیجه مصداق بی بصیرتی است
به نظر می رسد هیچ بی بصیرتی بالاتر از اقدام در به اجرا دراوردن یک تصمیم غلط و اصرار مداوم به منظور وادار ساختن مردم به تمکین نسبت به ان نیست
